In oktober 1948 werd door de firma Louwman & Parqui in Leidschendam een montagefabriek geopend voor de assemblage van Dodge vrachtauto's.
Links de platte kisten die de onderdelen bevatten, rechts het kale chassis dat op bokken geplaatst is om te worden afgemonteerd.
Het afmonteren van de wagen nadat de motor, de wielen de reminstallatie, enzovoort aan het chassis gemonteerd zijn. Deze foto laat duidelijk zien hoe eenvoudig de gehele buitenkant in enkele grote stuks, zonder veel inspanning, op dit chassis geplaatst wordt.
In 1949 had Louwman & Parqui ter gelegenheid van de 100e geassembleerde Dodge vrachtauto een aantal journalisten uitgenodigd. Op de foto wordt de laatste hand gelegd aan een vrachtauto, die later door een carrosseriebedrijf van een opbouw zal worden voorzien.
Artikel uit Bedrijfsvervoer d.d. 9 april 1949:
Ford’s politiek, evenals G.M. en nu sinds kortelings Kaiser Frazer, om in Europa assembly plants op te richten om auto’s uit onderdelen in elkaar te zetten, heeft ongetwijfeld geleid tot een verlaging in kostprijs voor de Europese afnemer.
Ook voor Dodge, tenminste de Dodge vrachtauto, is dit in ons land mogelijk. De firma Louwman & Parqui heeft een assembly-bedrijf in gebruik genomen even buiten de kom van de gemeente Leidschendam. Ter gelegenheid van het gereedkomen van de 100ste Dodge truck, welke onder het Marshall-plan ons land binnenkomt, hebben wij deze assembly-plant bezichtigd en met veel belangstelling hebben wij gezien, hoe daar in een grote hal uit de in grote, platte kisten gezonden onderdelen, in korte tijd een wagen in elkaar gezet kan worden.
Assembly-plant is natuurlijk wel een wat groot woord voor dit bedrijf, omdat het wat de inrichting van de assembleer-ruimte betreft, niet erg vergeleken kan worden met een moderne assembleer-ruimte in de U.S.A. Maar met behulp van veel improvisatie en zeer listig gebruik van de bestaande ruimte, blijkt het toch mogelijk zonder veel manuren een Dodge vrachtwagen snel en zeker in elkaar te zetten, waarmede kostbare dollars niet alleen in vrachtgelden, maar bovendien in de, in de U.S.A. zo kostbare manuren, te sparen zijn, werkgelegenheid in ons land te scheppen en, wat minstens even belangrijk is, weer een arbeiderskader voor het monteren van automobielen in ons land te vormen is.
Allemaal factoren die ons van uitermate groot belang lijken te zijn. Wanneer dan bovendien hierdoor de uiteindelijke prijs, die door de gebruikers van deze auto’s zal moeten worden betaald, minstens 1000 gulden lager ligt dan wanneer men deze auto’s compleet uit de U.S.A. importeerde, dan begrijpt men, hoe belangrijk deze zich ontwikkelende assembleer-industrie voor ons land is. Want niet alleen die 1000 gulden per chassis wordt in dollars gespaard, ook het bedrag aan kosten dat nu in guldens voor het assembleren moet worden uitgegeven, waaronder behalve de personeelskosten ook de “upkeep” van de assembleer-inrichting zelf valt, worden in dollars gespaard!