Onderstaande tekst is overgenomen uit de Winschoter Courant, 88ste jaargang – No. 191
"Toen de bankwerker-draaier van de Noord Nederlandse Machine Fabriek te Winschoten, de heer Steffen Zoutman indertijd als marinier naar Indonesië ging, zag hij daar parachutisten dalen, gezeten op scooters. Dit vervoermiddel was bij ons toen nog vrijwel onbekend en hij vond deze machines met hun kleine wielen zo fantastisch, dat het plan bij hem opkwam om zelf zoiets te gaan maken. Dit plan bleef de heer Zoutman bij toen hij gerepatrieerd was en in het burgerleven was teruggekeerd.
Spoedig na zijn terugkomst veranderde de heer Zoutman van werkkring en vond hij een nieuwe betrekking op de strokartonfabriek Britannia. Hier besprak hij met velen zijn plan. De één ontraadde het hem, een ander moedigde hem aan, en gaf zelfs 'n overweging een auto te gaan bouwen. Toen de heer Zoutman ging trouwen en later een gezinsuitbreiding verwachtte, veranderde hij zijn plannen en kocht een nog goed 200 cc DKW-motorrijwiel. Dit werd gesloopt en van de motor ontdaan. Tekeningen werden gemaakt, uit karton werd een model gesneden en met nietjes in elkaar gemaakt. Bij deskundigen werd geïnformeerd en zo begon de heer Zoutman nu ongeveer drie jaar geleden met de bouw van een vier-persoons autootje op drie wielen, nl. 2 voor en 1 achterwiel. Urenlang knutselde de heer Zoutman. Er waren vele moeilijkheden welke overwonnen moesten worden. De motor, gebouwd voor een frame, moest een geheel andere ligging hebben, de koppeling kon niet met drijfstangen, maar moest met kettingen geschieden en moest onder de wagen gemonteerd worden. Ook de starter moest geheel anders gaan werken, terwijl voor de remmen een nieuw systeem moest worden gevonden.
Meer dan 1000 uren heeft de heer Zoutman aan zijn ‘auto’ geknutseld en misschien evenveel uren was hij er in gedachten mee bezig. Zelfs de wielen van de wagen werden door hem zelf gemaakt en wel zodanig, dat scooterbanden precies pasten. Voor de carrosserie gebruikte hij plaatijzer en hardboard, terwijl de binnenbekleding geheel door hem werd verzorgd. Voorin het wagentje zijn twee zitplaatsen op stoeltjes, terwijl de achterbank royaal plaats biedt aan twee volwassenen. En toch, aldus de heer Zoutman, had ik soms weinig lust in mijn knutselwerk, omdat ik bang was dat mijn wagen nooit op de weg zou mogen komen. De keuring op rijwaardigheid van motorrijtuigen is buitengewoon streng en met ‘lood in de schoenen’ zijn we woensdag naar Veendam vertrokken voor een test door de Rijksdienst voor het Wegverkeer. De auto werd grondig op alle onderdelen onderzocht en door de heren van deze dienst beproefd. Aan alle eisen welke men stelde, werd ruimschoots voldaan en tenslotte werd de heer Zoutman het zo vurig begeerde document waaruit de rijwaardigheid bleek, ter hand gesteld, waarbij hij tevens een felicitatie mocht ontvangen voor dit prachtig staaltje van huisvlijt. Het laat zich begrijpen, dat de heer en mevrouw Zoutman hiermee dol gelukkig waren en zo werd de terugtocht naar Oude Pekela aanvaard.
Waar het autootje passeerde, had men veel bekijks en vroegen velen zich af wat dat nu weer voor een merk auto was. Dit weet ook de heer Zoutman niet, want een naam heeft hij zijn eigen product nog niet gegeven. De bedoeling is, dat het gezin Zoutman (vader, moeder en twee dochtertjes) nu louter voor hun plezier tochten gaat maken met de eigengemaakte wagen, waarmee een constante snelheid kan worden gereden van plm. 50 km per uur. Precies genoeg om veel te kunnen genieten van de natuur, aldus de opmerking welke mevr. Zoutman bij ons afscheid maakte. We hebben de heer en mevr. Zoutman bij dit afscheid vele prettige uitstapjes gewenst."