Gebr. Mijnhardt, Arnhem / Voorburg

Laatst bijgewerkt: 27 maart 2023

De drie firmanten van de firma Gebr. Mijnhardt te Arnhem, circa 1928. Links W. F. Mijnhardt, rechts zijn broer Th. Mijnhardt en in het midden Fr. Mijnhardt, zoon van W.F. Mijnhardt

In maart 1901 begonnen de broers W. F. Mijnhardt en Th. Mijnhardt een wagenmakerij aan de Vlijtstraat te Arnhem. Er werden diverse koetsen gebouwd, van dogcarts en buggies tot elegante coupés en victoria's.

Een buggy uit de beginperiode van Gebr. Mijnhardt

Ook in Arnhem bevond zich de fabriek van Gelria en al gauw maakte Mijnhardt hiervoor de carrosserieën. Helaas hadden de motoren de kwaal dat zij tijdens proefritten in brand vlogen, waarbij dan als eerste het koetswerk tot as verging.

Door de uitstekende kwaliteit van de koetswerken kreeg Mijnhardt een goede naam en veel auto-importeurs kwamen naar Arnhem om een carrosserie te laten maken. De zaken gingen zo goed, dat het bedrijf in Arnhem werd uitgebreid en in 1910 een filiaal werd geopend te Voorburg, Zuid-Holland. Dit filiaal werd gesloten in 1917, omdat er door de Eerste Wereldoorlog geen carrosserieën meer werden besteld. Ook het bedrijf in Arnhem moest inkrimpen. Door het ingestelde rijverbod voor auto's, kreeg men wel weer opdrachten voor de bouw van rijtuigen.

In 1906 werd bovenstaande carrosserie gebouwd op een - volgens de originele tekst - Royal Star. Het ligt echter meer voor de hand dat dit een Delahaye is.

Carrosserie op het chassis van een Renault uit 1910

Na de Eerste Wereldoorlog concentreerde Mijnhardt zich volledig op de bouw van autocarrosserieën. Met uitzondering van een enkel karretje voor een concours-hippique was het gedaan met de bouw van rijtuigen. Volgens Mijnhardt was het goedkoper om deze in het buitenland te bestellen en waren de vaklui die dit soort rijtuigen maakten in Nederland vrijwel niet meer te krijgen.

Carrosserie op de Winton Six van H.M. de Koningin-Moeder in 1918

Door de opkomst van auto's met een fabrieksopbouw, raakte de carrosseriebouw in het slop, zodat begin jaren twintig de baken opnieuw moesten worden verzet. Fr. Mijnhardt, de zoon van W.F. Mijnhardt, had zijn technische opleiding niet alleen in het eigen bedrijf gekregen, maar ook bij diverse andere bedrijven in Frankrijk, Duitsland en Oostenrijk. Op zijn initiatief werd het bedrijf gesplitst in een afdeling carrosseriebouw en een voor de handel in auto's. De Gebr. Mijnhardt kochten in 1921 de aandelen op van de N.V. Automobielhandelmij., waarin de nieuwe afdeling voor autohandel en reparatie werd ondergebracht. Op de Eusebiusbuitensingel in Arnhem werd een showroom ingericht. Hier kon de klant kiezen uit de merken Paige, Jewett, Amilcar, Peugeot en Delage. Later kwamen daar ook Hudson en Essex bij.

De garage in de Vlijtstraat te Arnhem

De showroom aan de Eusebiusbuitensingel te Arnhem. Voor de showroom staan een Paige en een Jewett

In augustus 1927 wordt het faillissement van Gebr. Mijnhardt uitgesproken (bericht in de De Gooi- en Eemlander, d.d. 29-08-1927)

Tekst: Rutger Booy
Bron: Sport in Beeld, circa 1926

Meer lezen over het rijtuigverleden van Mijnhardt? Zie de website van Hippomobielerfgoed.nl.

advertentie januari 1910

Een door Mijnhardt gebouwde 20/30 H.P. Delahaye-Limousine, in Louis XVI stijl (bron: De Revue der sporten van 19 november 1912)

Interieur van de door Mijnhardt gebouwde 20/30 H.P. Delahaye-Limousine, in Louis XVI stijl (bron: De Revue der sporten van 19 november 1912)

advertentie circa 1912/1913 voor de Delahaye

Torpedo-carrosserie op een Daimler chassis. Bron: Revue der Sporten, juni 1913

Interieur van de Daimler uit 1913

Bericht in de Arnhemsche Courant van 8 augustus 1913

Artikel uit De revue der sporten jrg 6, 1912, no 28, 19-11-1912:

Een zeer merkwaardige carrosserie, in ons vaderland vervaardigd.

De tijden zijn gelukkig voorbij, dat de automobilist, wilde hij zoowel het uit- als inwendige van zijn wagen in de puntjes verzorgd hebben, tot dat doel de grenzen moest overwippen. Nu een auto niet slechts meer een snel, maar ook een luxueus vervoermiddel is geworden, soms 'n miniatuur-woonhuisje, staat Nederland dan wel niet aan de spits van de carrosserienijverheid, maar ook niet onder de hekkensluiters. We hebben nog wel geen Van den Plas binnen onze grenzen, maar we hebben wel zwoegers, ernstige werkers, die een brok arbeid kunnen leveren, dat er zijn mag. Lezer, bekijk nu eens de hierbij gevoegde foto's! Buitengewoon, niet waar ? Zoo op 't eerste gezicht de gedachte aan iets uit den vreemde, n'est-ce-pas ? Brussel of Parijs! Te licht, te coquet voor kikkerland. Hallo, my dear, kijk eens richting Voorburg uit! Wie woont daar? Wie bouwt daar wagens? Mr. Mijnhardt, niet waar? Nu, Mr. Mijnhardt, vroeger een degelijke, maar overigens doodgewone, rijtuigmaker, is thans een der pioniers in ons carrosserie-bedrijf, werkte, jaren, jaren lang, en smijt daar plots iets op de markt, waar iedereen versteld van staat.

Op 'n goeien dag kwam een Rotterdammer naar dezen uitnemenden werkman toe, vroeg hem, zoo langs zijn neus weg, of hij een carrosserie stijle Louis XVI kon maken. De man van Voorburg even aan 't oor-krabben, aan t mijmeren, toen het antwoord: ja! Et voila. Plannen geteekend, studies gemaakt, getimmerd, stijl, stijl, stijl, bekleed, stijl, stijl, stijl . . . . de meneer uit Rotterdam mag tevreden zijn.

Er kwam 'n groote limousine à capotage tot stand, zooals er nog weinig in ons land rollen. De beschildering is donker-blauw met gouden filets. Interieur is geheel van zijde, speciaal style Roi de la Guillotine. Achter in den wagen vindt men een divan, in satijnhout met weg-springende arm-leuning midden-in. Daarvoor zijn twee fauteuils aangebracht, van hetzelfde materiaal als de divan, en ook met zijde gecapitoneerd. Ze zijn draaibaar, en dus in verschillende richtingen te plaatsen. De fauteuils werden rijk gebeeldhouwd. Verder bevinden zich in het interieur nog een satijn-houten kastje voor toilet-artikelen -dit alles door de firma Mutters te 's Hage geleverd- en een dito afneembaar tafeltje met gebeeldhouwden voet. Natuurlijk zijn ook bloemenvazen in stijl, een spreekbuis en een richting-wijzer aangebracht. De verlichting geschied door een lamp, van schemerkap voorzien, in het plafond, benevens door twee lampjes achter in den wagen. Centrale verwarming wordt door circulatie van het water in den radiateur verkregen. Als bijzonderheid vermelden wij nog electrische verlichting van de treeplank bij open-draaiing van het portier, en waterbak buiten aan den wagen, te gebruiken bij eventueele bandenpech. De voorzitting is voorts van slangenleder, de ruiten van het vermaarde „verre triplex", waarvan, bij botsingen, geen splinters afspringen, en dus geen verwondingen kunnen ontstaan, terwijl de vensters van nieuw systeem en wel opdraaibaar zijn.

Zeggen we te veel, indien we hier van een groote bijzonderheid in ónze inheemsche carrosserie industrie spreken, lndien wij de Gebr. Mijnhardt als pioniers in het bedrijf aanduiden? 'n Goed voorbeeld doet goed volgen. Allo dan, landgenooten, niet alleen beroemd om versche kaas en Volendammer pofbroeken. Laten we ook eens in het buitenland doen spreken over iets, waarbij meer vernuft te pas komt. Aan de firma Mijnhardt alle hulde als eersteling op dit gebied! Een kranig stuk werk voorwaar!

advertentie 1915 voor een Torpedo carrosserie van Mijnhardt op een Berliet chassis